NovelEnglish
Kabanata 87
Siguradong malamig para kay Elliot na nakatayo sa malamig na gabi ng taglamig.
May humintong sasakyan sa parking lot sa harap ng hotel. Bumukas ang pinto, at masaya at bumaba si
Tammy sa sasakyan. Gayunpaman, huminto ang isa pang sasakyan sa harap nilang dalawa pagkababa
nila ng sasakyan.
Si Ben iyon,
“Ben,” bati ni Jun.
Tanong ni Ben, “Anong ginagawa mo dito?”
Sumagot si Jun, “Dinaneho ko ang aking kasintahan dito para hanapin si Avery…”
Habang nag-uusap ang dalawa, lumapit si Tammy kay Avery at niyakap ito.
“Nandito din ako para sa kanya.” Kumunot ang noo ni Ben at tumingin kay Avery na nasa hindi kalayuan,
“Bakit hindi ko ipaubaya sa iyo dito? Pinakamabuting hayaan siyang pumunta sa bahay ni Elliot.”
Sagot ni Jun, “Oo naman. Huwag kang mag-alala. Girlfriend ko na ang bahala.”
Ngumisi si Ben. “Kung hindi dahil sa girlfriend mo, wala sa kanila ang hahantong sa ganito.”
Follow on NovᴇlEnglish.nᴇtNamula si Jun sa kahihiyan. “Ang aking kasintahan ay nagpahayag ng kasinungalingan nang maaga”
putol ni Ben, “Kalimutan mo na. Hindi makatuwirang pag-usapan ito ngayon. mauna na ako.”
Tumango si Jun.
Pagkaalis ni Ben, hinawakan ni Tammy ang kamay ni Avery at pinapasok sa kotse ni Jun.
“Jun, punta tayo sa pwesto ko.”
OK gesture ang ginawa ni Jun. Sa rearview mirros, nakita niya ang basang buhok ni Avery at walang
pakialam na maliit na mukha. Bagaman hindi niya alam kung ano ang nangyari, masasabi niyang hindi
siya masaya. Ang maasim na pagtatapos kagabi ay naging sanhi ng paghihirap ng magkabilang panig,
at walang lumabas na hindi nasaktan.
Nang huminto ang sasakyan sa entrance ng Lynch Mansion, inakay ni Tammy si Avery palabas ng
sasakyan. Sabay tingin ni Tammy kay Jun, nagpahiwatig na umalis na siya. Pagkatapos, maingat na
sumakay si Jun sa kotse at umalis.
Matapos dalhin ni Tammy si Avery sa loob, pinawi niya ang kaba ni Avery sa pamamagitan ng pagngiti at
sinabing, “M y parents come back very late every day. Ihahatid na kita sa kwarto ko! Malaki ang kama sa
kwarto ko para matulugan natin!”
Napatingin si Avery sa sala, saka sinundan si Tammy sa itaas ng mekanikal. Ito ang unang pagkakataon
niya sa bahay ni Tammy, at pumayag lang siyang sumama dahil ayaw niyang umuwi at makita siya ng
kanyang ina na gulong-gulo.
“Avery, suotin mo ang damit ko! Magkasing laki lang tayo, at pwede mong isuot ang kahit ano sa
akin.” Matapos dalhin ni Tarmy si Avery sa kanyang silid, binuksan niya muna ang kanyang dressing
room at pinapili siya ng mga damit.
Tiningnan ni Avery ang nakakasilaw na hanay ng mga damit, bag, sapatos, relo… Sa isang iglap,
napatahimik siya nang husto.
“Hindi ko kayang isubsob ang sarili ko sa sakit.” Naglakad siya palabas ng aparador nang wala sa sarili.
Sinundan siya ni Tammy at nagtanong, “Avery, anong problema?”
Umiling si Avery. Dapat niyang hilahin ang sarili, at dapat siyang magbigay ng magandang buhay para
sa kanyang sarili at sa dalawang bata sa kanyang tiyan. Kung siya ay nalulumbay, wala siyang
Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏmmakukuha kundi isang matinding pagkatalo.
Nahulaan ni Tammy ang mood ni Avery mula sa masakit na ekspresyon sa mukha nito.
“Avery, ang galing mo! Kung ako sa iyo, natatakot akong hindi ako makahawak,” hinawakan ni Tammy
ang kanyang mga kamay at tapat na sinabi, “Bagaman sa tingin ko ay maaari kang mamuhay ng mas
magandang buhay kasama si Elliot, mas mabuting mamuhay nang mag-isa kung ito ay napakasakit.
para makasama siya!”
“Sa akin ang sakit ko,” bulong ni Avery, “Kung hindi ko siya gusto, hindi ako maghihirap.”
Inakay siya ni Tammy patungo sa banyo at sumagot, “Hindi maraming tao ang makakalaban sa kanyang
alindog. Outstanding siya! Para siyang ilaw, at hindi mo kasalanan. Huwag mag-overthink at maligo
muna. Pagkatapos, matulog ka ng mahimbing.”
“Pumunta sa akin si Chelsea ngayong gabi.” Tumayo si Avery sa pintuan ng banyo, huminto, walang
salita na nagpupumiglas na magsalita, at sa wakas ay nagtanong, “May problema ba kay Elliot?”
–
Nakita ni Tammy ang duguang mga mata ni Avery, at huminga siya ng malalim, sinabing, “Ang bagyo
kagabi ang pinakamalakas sa nakalipas na sampung taon, at ang temperatura ay bumaba sa ibaba ng
sampung digri. Kahit sinong normal na tao ay tiyak na hindi nakahiga sa kama tulad niya pagkatapos ng
isang gabing granizo. I guess, nagpapagaling na siya sa malubhang sakit, at medyo mahina ang
katawan niya.”
Visit our social media platform to read fascinating stories every day and connect with the community!
